Kardeş özlemi çekmedim. Ama dönem dönem, kişisel gelişimine katkı yapacağım bir kardeşim olmasını istedim. Ona bildiğim şeyleri öğreteyim istedim. Böyle bir akıl hocalığı yapıp sahip çıkma ve yetiştirme dürtüsü hissettim.

Anne babamı hiç suçlamadım. Çünkü maddi olarak ikinci bir çocuğun bütün ihtiyaçlarına cevap verermeyeceklerini düşündükleri için yapmamışlar. Onun yerine tek çocuğumuz olsun ve daha iyi yetiştirelim demişler, motivasyonları buymuş. Bunu duyunca da insan kızamıyor.

Eksikliğini hissetmiyorum dediğim gibi, çünkü kardeş sahibi olmanın nasıl bir şey olduğunu bilmiyorum. Kardeşim olsaydı ve Allah korusun onu kaybetmiş olsaydım işte o zaman eksikliğini çok duyardım ama hiç sahip olmadığın bir şeyi kaybetmenin nasıl bir şey olduğunu da bilmiyorsun.

Babam ile de, annem ile de arkadaş gibiyim. İkisi de kafa dengi, eğlenceli, şakacı insanlar.

tek çocuk değilim 3 kardeşiz. hiç bir zaman neden 3 ben neden yetmemişim gibi bir düşünceye sahip olmadım.

çektim. geçmedi. anne babam bütün ilgilerini yığdı üzerime iyi de olmadı. kardeşlerinin değerini bil. ne yaparsan yap arkadaş filan olamıyorsun

hayatın başkalarının kardeşlerini sevmekle geçiyor. daha ne diyeyim.

@ sozlukte eksiyen adam, annemi de babamı da 3 çocuk yıprattı gibi geliyor bana, özellikle de en küçük kardeşim, onda özellikle de ergenliğinde yeteri kadar sabrı gösterecek sağlık durumunda olmadılar. herkesin anne babası gezer tozarken, birlikte keyifli vakit geçirirken bunlar veli toplantılarında azarlar işittiler.

Bazen sadece ben olsaydım ya da iki kardeş olsaydık, elbette hiç olmadıkları farzediyorum , hiç dünyaya gelmeselerdi, annemle babam daha rahat bir hayat geçireceklerdi(maddi anlamda değil) diye düşünüyorum.
Bir kardeşimle inanılmaz yakınız ve o olmasa mutsuz olurdum ama öbür kardeşim bana neredeyse yabancı gibi. seviyorum ama hiçbir şey paylaşmıyorum.

@sen de git sen de unut o sevilen dönem o kadar kısa ki, bir "aman ne şirin" derken bi bakıyorsun "yöoo koruşmoyun bonoooo!!" diyen bir ergen.

Çekmedim. Annemler sorardı ister misin diye, "asla!1!!1" derdim. Sanırım onlar beni suçluyorlardır şimdi.

Bazen sorunlar yaşadığımda kendimi yalnız hissettiğim oluyor ve kardeşimin beni benim de onu koşulsuz seveceğimi düşündüğüm için bazen "acaba?" diyorum ama çok da büyük bir eksiklik değil.

Annemla ilişkim onun kişisel sorunlarından dolayı kötü, babamla arkadaş gibiyiz. Ama ikisi de genel olarak ilgisizdi.

Ben hiç kardeş özlemi çekmedim; çünkü bu alışkın olduğum ve eksikliğini hissettiğim bir şey değildi. Mutlu bir çocukluğum oldu ve belki de olması gerektiğinden daha önce olgunlaştım. Genelde kendimden büyüklerle iletişim kurdum ve bunun faydasını şimdi, 30' lu yaşlarda görüyorum.

Anne babamla ilişkim iyiydi, mutlu bir aileydik.

11 (kardeşiz). Ben de özlem duyarım tek çocukluğa.

tek çocuğum. zaten kardeşi ben istemedim annem küçükken soruyordu kardeş ister misin diye kesinlikle istemem diyordum. hatta isterseniz yapın ama başına geleceklerden ben sorumlu değilim diyordum. bir gün yanlışlıkla balkondan düşebilir ya da yatağından yere çakılabilir sonra beni suçlamayın nasıl olsa ceza alamam ben çocuğum beni cezaevine atmazlar gerisini siz bilirsiniz diyordum aşalsksjd. verdiğim en doğru karar bence tek çocuk olmak kesinlikle kardeş istemiyorum. annemle arkadaş hatta arkadaştan öte gibiyiz babamla baya nesil farkı var o 36lı ben 83lüyüm o yüzden pek muhabbetimiz yok.

kardeş özlemi çekmedim, kalabalık aile ortamlarında bulundum sürekli o yüzden belki. tek çocuk olmamın sebebi ise muhtemelen ayrılmış olmaları; daha sonradan tekrar yuva kurup çocuk yapmamalarının nedenini bilmiyorum. ayrılık ertesinde kendi hayatlarını tekrar düzene sokmaları uzun sürdüğü ve bu süreçte yeni bir çocukla uğraşmak istemedikleri için olabilir, öte yandan henüz sorgulamamış olsam da ben de kazara olmuş olabilirim :{ şuan ikisi de uzun süredir evli ama yeni bir çocuk söz konusu değil

tek cocugum ve 20li yaslarin basindan itibaren yuzlesmek istemedigin o gercekle yuzlesiyorsun cevrendeki kardesleri uzaktan izlerken. kucukken benden mutlusu yoktu ama simdi arkadaslar da akrabalar da olsa "heralde kardes bi baska olsa gerek" diyorum. seni daha da sansli hissettirebilirim hatta;
1. hicbir zaman teyze / hala olamamak
2. hicbir zaman yegen sahibi olamamak (caktirmiyorum en cok bu anlara sahit oldugumda ic cekiyorum)
3. aileden sonra en cok guvenebilecegin kisilerin arkadaslarla sinirli olmasi
4. cocugunun senin tarafindan kuzen sahibi olamicak olmasi
5. teyzesi / dayisi olamicak olmasi
6. ve en onemlisi.. anneni ve babani kaybettiginde hayatta herkesten guclu durmak zorunda kalicak olmak. eşin de arkadaslarin da olsa yine o yalnizlik hissi ayri bi boyut.
kisaca.. bu yuzdendir ki en buyuk endiselerimden biri tek cocuk bir es bulmak (:
yani, eksiklik dedigin sey benim icin zamanla artiyor evet.

Hiç kardeş özlemi çekmedim; tek çocuk olmaktan çok memnunum. Akrabanın fazlası iyi değildir zaten, zararı yararından çok olur.

Tek çocuğum, kardeş özlemi çekmedim. Zaten yani kardeş dediğinin de çok aman aman abartılacak bir yanı olduğunu düşünmüyorum. Küçükken de istememiştim, anne-babam da istemedi, babane-hala tayfası da anne babama "Bi çocuk yapsanız, bak bu çocuk yalnız." derken benden gelen "istemeeeeeem" tepkisi ve bizimkilerin "ehe ehe istemiyor." tepkisiyle karşılaştı ahdgshdgf.. Zaten ciddi şekilde çocuk gürültüsünden, kalabalıktan ve hatta zaman zaman evde bir sürü insanın olmasından hoşlanmıyorum.

Tek çocuk olmanın da avantajları var, normal olan kardeş sahibi olmakmışta biz ezikmişiz gibi davranmanın alemi yok. Tek çocuk varsa daha olgun oluyorsun, ailede saçma sorular soran 3 çocuk değil 1 çocuk olunca herkesin herşeyi tane tane anlatmaya, küçük bile olsan sana sorular sorup fikrini almaya hem sabırları hem zamanları daha fazla oluyor. Hakemlik yok, sen ailenin bir bireyisin, alınan çoğu kararda konuşulan çoğu şeyde ya senin de payın var ya da en azından fikrini söyleyebilme şansın var. Anne baba "the ultimate hakem" olmuyor.
Kardeşine kaynak ayrılması gerektiği için senden azalmıyor, kimse seni kollamıyor sen de kimseyi kollamıyorsun ve bu şekilde herşeyi kendin elde etmeyi öğreniyorsun.
Bunun yanında normalde kardeşlere dağıtılan angarya işlerin hepsini sen yapıyorsun. Tatile gidilecek, normalde erkek kardeşe verilecek işi sen yaparsın, kız bile olsan bavulları arabaya sen götürürsün, aşağıdan bir şey alınacak sen alırsın, babayla boks maçı da izlersin, anneyle Muhteşem Yüzyıl'da izlersin, babayla avize de monte edersin anneyle manikür de yaparsın gibi gibi. :)
Güzel bence. Tek eksisi Allah korusun anne baba kaybından sonra dönecek kimsenin olmayışı ama o da hayat görüşünle, inançlarınla alakalı bir yandan. Eğer o sırada eşin çocuğun vs büyük güzel bir ailen olursa, çekilemeyecek bir dert olmayacaktır gibi geliyor bana. Sonuçta tüm kardeşler de ideal kardeşlik örneği değil.

kardeşim olsun diye hiç düşümedim. evin tek hakimi olma durumumu başkasıyla paylaşma düşüncesi hoşuma gitmezdi (hala da gitmez). kıskancım yani. ama kardeş özlemi de çekmedim çünkü hem olmayan bir şeyi özleyemezsiniz hem de bunun yerini büyük ölçüde dolduracak bir kuzenim var benden küçük. aynı evin içinde neredeyse kardeş gibi büyüdük.

haliyle bunun için annemi babamı hiç suçlamadım. zaten sanırım kardeş yapsalardı asıl o zaman bozulabilirdim -ki benden önce ve sonra da girişimleri olmuş ama maddi imkanların yetersizliği, kah annemin kah babamın sağlık durumunun elverişsizliği gibi durumlar nedeniyle gebelikler sonlanırdılmış.

babam ben 10 yaşımdayken öldüğü için ilişkimizi net tanımlayamıyorum şimdi. ama annemle ilişkim süper ama baba faktörü denklemden çıkmış olduğu için diğer anne çocuk ilişkilerinden daha grift. annem yer yer arkadaşım, annem, babam, dert ortağım vs. klasik rollerde bi kayma var yani. oyuncu da benim hakem de benim kimi zaman. öyle diyeyim.

iki taraftan bakıyorum ben bu olaya. öncelikle belirteyim tek çocuğum.

birincisi, hiç kardeş istemedim. ailemin de bu yönde bir girişimi olmadı. ailemin sevgisini, ilgisini ve hatta maddi birikimin bir başkasıyla paylaşmak istemezdim.

ikincisi, annemi ve babamı herşeyden çok seviyorum eğer bir kardeşim olsaydı onu da öyle sevebilirdim belki ve bu saydıklarımı paylaşmak beni mutsuz etmeyebilirdi diye düşünüyorum. yine de kardeş sevgisi olgusunu bilmediğim için bundan emin olamıyorum.

ayak terlemesini bilemem ama ense terlemesi genelde tiroid belirtileri icinde yer alir.
bence endokrine gitmekte yarar var.

Bir kaç gün önce tv de bir doktor baş terlemesini anlatıyordu. Oksijen yetersizliğinden olur diyordu. Horlama ve apneydi konu.

biraz açılman kendine gelmen lazım. korkma. adıyamanda hangi mahallede oturuyosun. bu ekim ayına kadar 2 senem orda geçti. karapınar mahallesindeydim.

Teşekkürler :) Altınşehirde oturuyorum.

anaaa çok yakınmışız. nokta marketin ordaydım ben. taşındık artık adıyamanla işim bitti ancak maalesef çok sıkıcı bi şehirdi yav.:(

eğer bu durumdan bilincindeysen -ki evet- ve bunu yalniz kaldigin zamanlar haricinde yapmiyorsan. sosyal ortam vs.. ben bunda bi sorun gormuyorum acikcasi.
bazi zamanlar artip bazi zamanlar degisiyorsa yer ve mekana gore demek ki bi seyler tetikliyor. stres veya sinir durumlarinda hangimiz konusmuyoruz ki (: mesela ben bir seye cok sevindigimde bi kendi sirtima vurmadigim kalir gaza getirip (:
kendi kendine konusma sosyal normlari etkilemedigi surece bir rahatlama seklidir kisaca. onem verilen kriter budur.

Serenat yapıyodur ya da kavga ediyodur başka kediyle. :d

isinmak icin girmistir muhtemelen. aglamasi da anneyi cagirmaya calismasindan olabilir. et ya da tavuk gibi kokusuyla cezbedici biseyi oraya koyup uzaklas biraz. cikacaktir.